As clear as mud

De bustocht neer Koh Kong aan de grens was een prima rit. Bus oké, de weg was weer vrijgemaakt van de landslides en ook verder geen obstakels. Na Koh Kong zijn wij de grens overgegaan naar Thailand. Bij de douane van Cambodja een enorme rij mensen die allemaal de grens over willen naar Thailand. Leve de bureaucratie, 1 persoon pakt je paspoort aan, kijkt en geeft hem door aan een ander, deze kijkt en geef hem dan weer door, dan eindelijk iemand die iets met je paspoort doet, kijk naar je vraagt dan om voor het oog van een webcam te gaan staan, mompelt vervolgens iets, wat oké blijkt te zijn. Alles gebeurt bij een open raampje van 30 bij 30 cm en daar steek je dan af en toe je hoofd door om te kijken waar je paspoort blijft. Ligt dan op een stapel, waar steeds andere paspoorten opkomen. De laatste wordt dan als eerste afgehandeld. Tja, dan baal je wel als je moeite hebt gedaan om als een van de eersten bij de douane te zijn. Uiteindelijk gaat het paspoort weer door alle handen terug en uiteindelijk komt je paspoort halverwege het raampje en hoor je ready en dan maar wachten wie hem krijgt. Regelmatig verwisselen paspoorten van persoon, maar uiteindelijk heeft iedereen zijn eigen paspoort en dan lopend op weg naar de douane van Thailand. Even gevraagd waar de rugzakken waren, blijken al over de grens te zijn, de bus gaat namelijk niet verder. Gaan in Thailand overstappen op Mini Van, die ons dan weer verder brengt. In Thailand verliep de afwikkeling van visa en paspoort snel en efficiënt te verlopen. Toen begon echter een andere soort verwarring, waar zijn de rugzakken en met welke bus moeten wij mee. De thaien probeerden wel enige duidelijkheid te verschaffen, deze was echter zo onduidelijk dat de verwarring alleen maar groter werd. Toen vielen de gevleugelde worden van een Engelsman ( wie anders) IT IS AS CLEAR AS MUD!!!! Uiteindelijk met een busje mee, die zijn beste jaren al jaren en jaren achter de rug had. Wij reden nog geen 5 minuten onderweg toen voor ons midden op de weg een man op een brommertje aankwam. Chauffeur naar links man ook naar links, chauffeur naar rechts man ook naar rechts. De man keek naar het busje als een konijn gevangen door het licht. De chauffeur kon de man niet meer ontwijken met een botsing tot gevolg. Gestopt en gekeken wat er aan de hand was, de man stond alweer en zijn vervoermiddel had achter lichte schade, lamp van bus was stuk. De beide mannen spraken even met elkaar en ieder vervolgde zijn weg. Even later een dorpje in, stond weer een ander busje en daar gingen wij uiteindelijk mee naar Trat. Hotel op gezocht, rugzak naar de kamer en weer op pad. Altijd maar zwerven en dat bracht ons deze keer bij een mooi Boedistisch tempelcomplex. Daar wat rondgelopen en toen kwamen wij een oudere monnik tegen, ik vroeg of tempel nog open ging vandaag. Dan haal ik de sleutel even, zei onze monnik. Vervolgens hebben wij 2 uur in het complex doorgeacht, onder leiding van de nieuwsgierige monnik. Als ik een foto maakte wilde hij ons op de foto zetten, wat hilarische gevolgen had, omdat hij niet snapte dat hij door de lens moet kijken van de Nikon. Met Carla haar toestel kon het prima overweg en vond het zo leuk dat regelmatig het verzoek kwam om nieuwe foto's van elkaar te maken. Dit alles ging met handen en voeten taal, omdat de monnik slechts enkele woorden Engels sprak. Vroeg wel steeds wat iets in Engels was en tot onze verbazing herhaalde hij dat perfect en maar later gebruik van de nieuwe geleerde woorden. Hier wel leuke plaatjes aan over gehouden, zie foto's. Verder de locale markt bezocht om te eten, kwamen een klein eettentje tegen en daar gegeten. Het eten werd via een walkie talkie besteld en bleek later gewoon van de markt te komen. Prima eten overigens!! So far so good, gaan morgen richting eiland Koh Kood waar we enige dagen rust gaan nemen.

Where ever we go, there is a NO

Vandaag of eigenlijk gisteravond is de NO begonnen. Wij wilden van Kep naar Sinoukville en vroegen aan de baas van het hotel, Hoe laat gaat de bus naar Kampot of Sinoukville. NO geen bus, een mini Van dan, NO ook geen mini Van, de enige mogelijkheid was met een motortuktuk of met de taxi. De motortuktuk deed over de 25 km naar Kampot 1 uur en kostte $ 10.--. Hebben wij dan een aansluiting met de bus naar Sinoukville, was de volgende vraag en NO, er gaat geen bus, een mini Van misschien, YES maar deze doet er heel lang over omdat het onderweg steeds stopt om mensen op te pikken. Dat betekent dus eigenlijk een NO. Wij wilden namelijk de boot van 12.00 uur halen van Sinoukville naar Koh Kong. Is dat mogelijk, NO. Goed blijft de taxi over, tja als echte Hollanders denk je dan, wat gaat dat kosten. Nou voor de rit van 2 uur waren wij $ 30.-kwijt. Dat hebben wij dus gelijk gedaan. Prachtige rit en wat wij onderweg aanschouwden wordt weergeven in de bijgaande foto's ( vergeet niet dubbel aan te klikken voor vergroting en dan steeds naar de volgende te gaan). In Sinoukville aangekomen gingen wij direct naar de port of Sinoukville en kwamen aan bij de steiger van de boot die naar Koh Kong vertrekt. Ik ging kaartjes kopen, maar kreeg een NO. Er gaat vandaag geen boot, morgen weer. Goed dan maar naar het busstation om de bus te nemen.

Onze taxichauffeur leefde erg mee en deed erg zijn best om met zijn sory,soryy,soryy het voor ons aanvaardbaar te maken omdat het niet lukt. Bij het busstation naar het kantoortje van de buscompany voor een ticket, kregen wij te horen NO, vandaag geen bus. Tja en dan zeggen wij tegen elkaar, de voorzienigheid wil dat wij in Sinoukville blijven en dat gaan wij dus ook doen. Guesthouse of hotel zoeken, na een aantal NO NO en nog eens NO uiteindelijk een prima hotelletje gevonden. Wij blij en ook onze chauffeur blij, kon hij eindelijk terug naar KEP. Nadat wij wat gedronken hadden en een bord zagen van moterbike te huur, besloten wij om dat voor de rest van de dag te doen. Lekker rondtoeren op een ' opgevoerde brommer', tja ik ben het met Jan Willem eens, het is geen Enfield en inderdaad het is geen vooruitgang. Maar als je toch vooruit wil op motoriseren gebied in Cambodja moet je je maar behelpen met een Hondaatje. ( zie stoere foto). Wij hebben erg genoten van het rondzweren op deze, met motor aangedreven, fiets. Heerlijk wind om je hoofd, zon en de zilte lucht van de zee omringde ons steeds. Begin van de avond genoten van een prachtige zonsondergang op het strand en daarna gingen wij een hapje eten. Zin in Curry gerecht, wij bestellen ( stond op de kaart) maar kregen toen ons laatste NO. Helaas geen curry, gelukkig had een ander lokaal restaurantje het wel en dan smaakt het altijd dubbel zo lekker. Oh nee, het was geen laatste NO, die kreeg ik toen ik ging inloggen bij een ander hotel en steeds kreeg ik geen verbinding, dat was echt de laatste NO. Ik zit nu met laptop in internetcafé met een LAN verbinding. Gaat prima. Morgen op weg naar KOh Kong In Noorden van Cambodja. So far so good en tot volgende bericht. Wij zijn heel blij met de reacties die wij terugkrijgen op de verhalen en de foto's. Ook deze keer weer een setje beelden toegevoegd

Leven van de zee

Nadat wij heerlijk hadden geluncht en onze ogen even toe hadden gedaan, zijn wij weer op pad gegaan langs de kustlijn van Kep. Het is een wonderbaarlijke ervaring, overal staan prachtige villa's in franse stijl verlaten en overwoekerd in een groene jungle. Ooit woonden hier de noveau riche van die tijd en wat ik niet begrijp die dat deze villa's nu spookvilla's zijn. Het is er niet 1 maar het zijn er tientallen die troosteloos staan te wachten op nieuwe bewoners die hen de stijl en glorie van weleer teruggeven. Maar wie zullen de nieuwe bewoners zijn??? De mensen hier zijn afhankelijk van wat de zee hen brengt of afhankelijk van de toeristen die naar de zee komen. Wij slenterden een paar uur langs de kust en hadden verschillende leuke ontmoetingen. Dit laat zich het beste verbeelden door de foto´s. Wij kunnen hier nog dagen blijven, maar helaas de laatste informatie die ons bereikte, maakt dat wij morgen weer verder gaan. Er gaat geen bus naar de dichtstbijzijnde plaats Kampot en ook niet naar Sinoukville. Wat zullen Pien en Eddy blij zijn dat zij hun eigen fietsen hebben meegenomen, zij zijn momenteel in Cambodja aan het fietsen en komen binnenkort ook deze kant op. Wij gaan morgen naar sinoukville, eerst met tut tuk en later met een Toyota Van, zo eentje waar makkelijk 20 mensen in kunnen. ( in Nederland maximaal 8). Dar moeten wij beslissen of wij de boot nemen naar Koh Kong. Een tocht van 4 uur. Daar zal ik later wel over berichten hoe onze belevenissen zijn en waar wij uiteindelijk naar toe zijn gegaan. Staan namelijk altijd open voor verassingen en nieuwe ervaringen. So far so good en tot volgende bericht

De Motormuizen van Ha Tien naar Kep Cambodja

Vandaag achterop de 'motorbike' richting Cambodja vertrokken. Uiteraard gaat daar altijd een periode van onderhandeling aan vooraf. Uiteindelijk voor 9 euro pp de deal afgemaakt voor een afstand van 60 kilometer naar Kep in Cambodja. Na 8 kilometer waren wij al aan de grens, formaliteiten worden zeer formeel afgehandeld. Voor het eerst onze 'gele boekjes' inentingsbewijs nodig gehad. Trouwens als je het niet had kon je voor 1 dollar een verklaring kopen. Dat is veel goedkoper dan in Nederland, laat een dokter maar eens voor 1 dollar een verklaring geven. Het rijden achterop een motor is een belevenis op zich. Eerst probeer je wat ruimte te houden tussen de driver. Al snel kom je dan tot de ontdekking dat het een keuze wordt tussen dicht tegen mijn driver aankruipen of met mijn billen op het bagagerek zitten. Uiteindelijk maakte de weg de keuze heel snel makkelijker. Na de grens bleek de weg een weg van rode aarde te zijn met heel veel gaten en kuilen. Op dat moment kroop ik dicht tegen mijn driver aan, moest mijzelf overgeven aan zijn rijstijl en op dat moment gingen wij als een speer. Ontspannen reden wij de slalom, de kuilen waren dan de paaltjes en naarmate in ontspanner en met overgave achterop zat gingen wij in harmonie langs de kuilen. Somsa maakte de omstandigheden dat wij in een kuil terecht kwamen en dat slaakten wij beiden een hele harde oaoaoaoahhhh en alle lucht verdween dan uit ons lijf. Daarna schaterlachen en op nar de volgende slalom. Carla is een evenwichtskunstenaar want zij presteerde het om onder het rijden ook nog foto's te maken. Zie foto's. Trouwens mijn nieren hebben sinds lange tijd ook weer eens een wandeling door mijn lijf gemaakt. Inmiddels zijn zij ook weer op hun eigen plek beland. Beiden hadden wij dezelfde ervaring toen wij van Vietnam Cambodja binnenreden, na een paar kilometer de eerste monniken inj gele gewaden op een rode zandweg en verder veel zwaaien en vriendelijke begroetingen. Ha, wij zijn weer thuis was onze opmerking. Het landschap waar wij doorreden was prachtig, eenvoudige in al zijn schoonheid. Rijstvelden, buffels en uiteraard veel mensen aan het werk op het land. Het was bijna een teleurstelling toen wij weer op een asfaltweg kwamen, gelukkig na 10 minuten waren wij al op plaats van bestemming. Hotelletje gezocht met uitzicht op zee. Daar schrijf ik nu dit verhaal en als ik over mijn laptop kijk, geniet ik van een prachtige blauw/groene zee, zon en temperatuur van 28 graden. Carla zit heerlijk onderuit op een bankje en laat de hamburger langzaam zakken en hoop dat deze in volle gloerie zijn werk doet en dat er geen run naar het toilet nodig is. Moet goed gaan, zij heeft goed geslapen en vanmorgen ging het weer als vanouds en als je dan trek hebt in een hamburger moet het wel beter gaan. So far so good en morgen gaan wij richting Sinoukville in Cambodja. Gaan vanmiddag eerst nog de omgeving verkennen met brommertje

Bustocht Chau doc - Ha Tien

Vandaag van Chau doc naar Ha Tien aan de kust met een locale bus ( zie foto). Opnieuw een prachtige rit door wonderschoon landschap. Wij raken gewend aan de plakstoelen en vooral ons nieuwe reisgezelschap ( vooral die kleine) heeft ons tijdens deze reis beziggehouden. Met haar hebben wij veel Hollandse kinderliedjes gezongen en zij zong voor ons de Vietnamese versie. Met onze sinterklaasliedjes wist zij zich geen raad, maar vond ze wel prachtig. Wat is reizen toch leuk, een oude rammelde bus met goed gezelschap en de chauffeur die prima rijdt en onze conducteur die steeds weer probeert met schelle stemverheffing nieuwe klanten de bus in te lokken. Het landschap waar wij langzaam werden opgenomen, veranderde steeds van kleur, geur en mensen. Gingen van christelijke invloed naar boedistische en vooral mij spreek dat erg aan. Mensen zijn minder strak, zijn veel opener en vooral vriendelijker. Mensen staan erg open voor wie je bent en vooral het respect is voelbaar. In Ha Tien aangenomen werden wij weer overstelpt door een horde brommerboys, die ons wel naar de grens van Combodja willen brengen ( 8 kilometer), rondtoeren of gewoon naar hotel. Dat laatste was bij ons van toepassing dus achter op de brommer en daar gaan wij weer. Morgen gaan wij naar Cambodja op de brommer/lichte motorfiets voor een rit van 2 uur. Er is geen alternatief hier !! Wij hebben op aanraden in hotel gegeten en dat hebben wij weer eens geweten, beiden lopen met krampen rond ( toch weer de groente, onvoldoende heet gewokt). Carla heeft het er inmiddels uitgegooid uit de daarvoor bestemde openingen. Bij mij borrelt het, maar het zit er nog wel in.

Ga nu even naar internetcafé om deze informatie via de electronisch snelweg naar jullie toe te zenden. Zal daar wel enige tijd zitten met samengeknpen billen, internet is ook hier nogal traag. Zal wat worden morgen op de motorfiets met die kontketter, haha maar daar hebben wij weer pillen voor. Zal in Cambodja berichten hoe deze rit is gegaan. So far so good en tot in Cambodja.

Reizen door Mekong Delta

Reizen maakt gelukkig en blij. De afgelopen dagen hebben zich vooral afgespeeld op het water in de Mekong Delta in Vietnam richting de grens van Cambodja. De wereld ziet er heel anders uit als deze langzaam aan je voorbijglijdt, met op de achtergrond het gestage geuid van een ronkende en rokende dieselmotor van de boot. Het leven in de Mekong delta dpeelt zich ook voornamelijk af op en rondom het water. De grond is hier heel vruchtbaar, daarom wordt het ook wel de levensader van Vietnam genoemd. Je kan het zo gek niet bedenken of het wordt hier verbouwd. Verder zwemmen er 240 soorten vis in deze rivier, zodat ook de vissers hier rijk vertegenwoordigd zijn. Handel gebeurt ook op het water, bekend zijn de floating markets, een bonte verzameling van boten en mensen, die proberen hun handel aan de man/vrouw te brengen. Vooral heel veel fruit en groenten in allerlei soorten en maten. De mensen leven ook op hun boot en het is prachtig om te zien dat zij allemaal proberen om op dek een 'gezellige'' huiskamer'' te creëren , waar de hangmat het meest belangrijke attribuut is. De mensen die langs het water wonen, maken ook veel gebruik van de rivier, baden in de rivier, wassen hun kleding, gebruiken de rivier als toilet ( hopelijk voordat zij zijn gaan baden of de was doen), vangen hun vis en wassen hun groenten. Zelf ervaren de mensen hun leven hier als heel gelukkig. Veel minder stress dan in de grote stad, waar iedereen zich iedere dag weer waar moet maken om deelgenoot te zijn van een groeiende economie. Ook hier gaat het minder, maar minder betekent nog wel een groeiende economie. Hier in de Mekong maakt het niet uit als het een dag minder gaat, zij hebben hun eigen groenten,vis en een dak boven hun hoofd. Praten met elkaar over het leven en genieten van hun rijstwijn. In de stad nemen mensen nog amper de moeite om elkaar gedag te zeggen, allemaal zo snel mogelijk onderweg naar hun baan en in gedachten al aan het werk. Dat gebeurt iedere dag in Saigon, waar 6 miljoen brommertjes s' morgens worden gestart om op weg te gaan naar hun werk. Dat veroorzaakt uiteraard veel vervuiling en ook daar hebben de mensen in de Mekong Delta geen last van. Wij genieten ook het meeste van het platteland en het leven op de rivier.

Naast het heerlijk rondvaren met de longtailboot, met twee ogen aan de voorkant, deze zijn aangebracht om de krokodil angst aan te jagen. Zij hopen dat de krokodil dan denkt, wauw dat is een grote zeg daar moet k maar voor op de vlucht gaan. Verder verplaatsen ons steeds met busjes, die tussen de kuilen steeds op zoek is naar een valk stukje weg. Gelukkig zitten wij op 'plakstoelen', deze stoelen hebben kunststof bekleding en bij een vochtige lucht en temperatuur van 30 graden zorgen deze stoelen ervoor dat je werkelijk vastgeplakt zit. Voordeel is dat je niet bij iedere kuil gelanceerd wordt, het houdt je op je plek. Wel wordt zichtbaar dat de infrastructuur aangepakt wordt, grote nieuwe bruggen, viaducten en 6 baans wegen worden gebouwd. Over de afstanden van 200 kilometer waar wij nu 6/7 uur overdoen, zal over een paar jaar in 2 uur kunnen. Dat haalt voor ons wel gelijk de charme van het reizen weg. Reizen is toch 'onderweg' zijn, steeds van de ene plek naar de volgende, nieuwe mensen ontmoeten en daar weer afscheid van nemen Vooral op het platteland is dat steeds heel hartelijk. Onderweg slapen wij in oude franse schoonheid, prachtige gebouwen die helaas hun grandeur verloren hebben doordat zij op een heel andere wijze door de Vietnamesen worden gebruikt De prachtige entree wordt gebruikt als brommerstalling en verder zijn de grote kamers afgeschot met golfplaten om het voor meerdere mensen bewoonbaar te maken..

Slapen doen wij op kamers, die zichtbaar de nodige jaren hebben doorstaan en waar alles wat zou moeten werken, kranen, wc, fan of airco altijd wel een gebrek heeft. Als de airco het doet geeft deze vaak het geluid van een brullenden dieselmotor, zodat slapen in je eigen zweet de voorkeur heeft boven deze herrie. Slapen doen wij op bedden die zo hard zijn dat soms de vloer nog zachter aanvoelt. Toch heft dit voor ons ook weer zijn charme en bepaalt in hoge mate het plezier van het reizen. Uiteraard verlangen wij ook naar een heerlijk zacht bed en een heerlijk warme douche, als wij aan de kust zijn gaan wij dat ook zeker proberen te vinden. Sof ar so good, op weg naar de kust en reis mee met de beelden, die vaak meer zeggen dan de woorden die ik gebruik.

Zon, zee en heel veel zand

De golven van de zee sloegen met regelmaat op 2 meter afstand van onze kamer op het strand. Dit zorgde voor een heerlijke nacht en als de zon s' ochtends met veel bravoure de kamer binnenschijnt, begint de dag ook weer goed. Wij hebben ons aan het kleine strandje gesetteld, achter de zandzakken ( zie foto) was het prima vertoeven. De boeken tevoorschijn gehaald en het luieren begon. Uiteraard was dat voor mij een uur alweer voorbij en ben toen langs het strand gaan banjeren, fototoestel mee en de plaatjes presenteren zich vanzelf. S' middags naar de white sand dunes geweest en visserplaatje bezocht. Vooral de duinen waren weer een prachtig natuurverschijnsel, wij werden geheel opgeslokt door dit natuurgeweld. Fantastisch hoe zand en wind elkaar vinden om de prachtigste schilderijen tot stand te brengen. Daar zijn weer een serie foto's van gemaakt. Enkele staan in map foto's. Tegen de avond naar een andere duinpartij gereden, nu was het zand okerkleurig. Het was de bedoeling om een sunset mee te maken. Helaas door zware bewolking was ddar geen sprake van. Jammer, meer de sunsets komen nog wel. So far so good, morgen weer richting Mekong Delta voor ons volgende avontuur. Er is zoveel schoonheid om vast te leggen dat het steeds moeilijker wordt om een selectie plaatsjes te maken. Neem er dus de tijd voor en reis mee in de verbeelding.

Dalat naar Mui Ne

Wij besloten om vandaag met een tour mee te gaan. Daarmee vermijden wij opdringerige met $ in hun ogen motorboys en taxichauffeurs. Zo'n tour brengt ons naar de highlights, nadeel is dat je met een groep bent en dat niet iedereen in zo'n groep dezelfde interesses heeft. Eerst met 'ski-eitjes' de bergen in en dit bracht ons bij een prachtig Boedistische tempel. Raakten daar in gesprek met 1 van de 86 monniken die daar hun leven aan Boeddha wijden. Op mijn vraag hoe vaak zij per dag een meditatie hebben, was het antwoord; wij mediteren 24 uur en zelf op dit moment in gesprek met jou mediteer ik !!! Nou. Daar kan ik het weer mee doen!!

Toen naar Kings Palace ( tot 1954 zomerpalace van de Koninklijke familie geweest), een heel mooi Frans Art Deco gebouw. Lijkt een beetje op een vergroot Rietveld gebouw van het Sanatorium in Hilversum. Leuk om in de historie rond te dwalen. Kregen wel terloops te horen dat de Amerikaanse president Johnson dit gebouw heeft gebruik als vakantiehuis. Ik wist wel dat die man niet deugde maar nu weet ik het zeker. Toen weer een architectonisch bezoek, het Crazy House, een op Gaudi gebaseerd gebouw van een beroemde Vietnamese architect. Inderdaad een crazy gebouw ( zie foto's). Verder zijn we s' middags nog naar een waterval geweest en later naar de Valley of love. Wij hadden ons daar een prachtige romantische voorstelling van gemaakt, edoch dat viel tegen. De vallei was prachtig maar verder was het een soort Efteling, maar dan in een hele slechte uitvoering. We gelachen en op foto's kunnen jullie zien waarom. Verder nog wat rondgezworven op de markt van Dalat.

Vandaag van Dalat naar Mui ne aan de kust. Dit was werkelijk een onvergetelijke en in al zijn schoonheid ontroerende rit. Wat een prachtige natuur openbaarde zich aan ons en wat een schoonheid. Een grote verscheidenheid aan natuurlijke landschappen die zich steeds weer uit het niets aan ons ontvouwde. Dit was genieten op het hoogste niveau. Deze prachtrit is onderbroken geweest door een ' accident', de remmen van de bus deden niet waarvoor zij bestemd waren en in een haarspeld bocht vlogen wij tegen een andere auto, door een betonnen balustrade om vervolgens twee meter voor de afgrond tot stilstand te komen. De auto vloog in brand en op dat moment moest snel worden gehandeld, raam open Carla en rugzakken naar buiten. Er was geen paniek en onze medepassagiers konden ook allemaal naar buiten. Daar stond iedereen elkaar met verwondering en verbazing aan te kijken. Er waren vooral veel beurse ledematen, maar geen ernstige verwondingen. Dit was wel met de passagiers in de andere auto, hoofdwonden en gebroken ledematen. Hulp is niet snel te krijgen, na 4 uur wachten in de zinderende hitte kwam eindelijk een andere bus ons ophalen. De gewonde passagiers hebben wij verzorgd en verbonden. Verschillende auto's aangehouden om hen naar ziekenhuis te laten brengen, maar toen zij het bloed zagen, reden zij snel door. Wonderlijk volkje, die Vietnamesen. Het vervolg met nieuwe bus was gespannen, stteds kijken en luisteren of allesgoed gaat. Gelukkig zakte deze spanningen uiteindelijk konden wij weer gaan genieten van de prachtige natuur om ons heen. Aangekomen in Mui Ne snoven wij onmiddellijk de geur van de zee op en genoten van het uizicht op zee. Onze kamer is 3 meter van zee en wij horen steeds het gebeuk van de golven. Ook nog even een bezoek gebracht aan Boedistische tempel uit de Kmer periode. Kaarsje branden voor onze 'guardian angels'. Vooral het late zonlicht gaf dit een heel bijzondere sfeer. De dag sloten wij af met een mooie sunset en een heerlijk diner op het strand aan de zee. Genieten dus!! So far so good, tot het volgende bericht. Gaan morgen nog genieten van de omgeving hier!!